Aron - límið í íslenska landsliðinu?

Hef oft verið að hugsa á þessum nótum, athyglivert að lesa þessi orð Bjarka Más, sem sjálfur hefur verið frábær á þessu HM þrátt fyrir að lokaniðurstaðan fyrir Ísland á þessu móti, hafi verið vonbrigði. Ef Aron er ekki að skora sjö eða átta mörk í hverjum leik, viljum við stundum álykta að hann hafi bara ekkert getað. Málið er ekki svona einfalt.

Mörkin sem hver og einn leikmaður gerir, segja ekki alla söguna. Það þarf líka að koma markaskoraranum í færi til að skora og það gerist með þrotlausri vinnu og baráttu við að draga í sundur varnir andstæðinganna og þar spilar Aron stórt hlutverk. Hann er límið sem bindur leik íslenska landsliðsins saman. Sú vinna sem fram fer úti á vellinum til að skapa færin, er ekki eins sýnileg og mörkin sem hún leiðir af sér. Svipað má segja um varnarvinnuna.

Ég hef lengi óskað eftir að landsliðið verði leikmannahópur þar sem allir leikmenn eru góðir og kannski tveir eða þrír séu fremstir meðal jafningja. Frekar en að liðið sé þannig samsett að einn leikmaður skorar 10 - 12 mörk í hverjum leik og síðan nokkrir með 1 - 3 mörk. Áður fyrr áttum við þannig leikmenn, eins og Duranona og Sigga Sveins, en hvað gerist þegar þessi eini leikmaður sem er þá í raun hálft liðið, meiðist? Breiddin er algjört lykilatriði. Það sjáum við í liði Svíþjóðar, sem á a.m.k. tvo frábæra leikmenn í hverri einustu stöðu.

Við þurfum að fara að dæmi Svía (og fleiri liða sjálfsagt) og ekki treysta á 8 - 9 leikmenn, sem eru látnir spila nánast hverja einustu mínútu. Síðan þegar við missum þá í meiðsli, sem getur einmitt verið afleiðingin af því að þeir spila of mikið án þess að fá hvíld, er enginn til að taka við keflinu (eða réttara sagt boltanum.) Breiddin er leiðin að þeim árangri sem við viljum ná.

Tileinkaði Aroni sigurinn: „Þeir sem skilja handbolta sjá hvað hann gerir fyrir okkur“